အားလပ္ရက္တစ္ရက္တြင္..... ညေနခင္းေလးတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ပန္းၿခံထဲလမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခဲ့ ပါတယ္ (ကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနတာန႔ဲ)။ ပန္းၿခံထဲေရာက္ၿပီ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ... အဲဒါနဲ႔ ပန္းၿခံထဲမွာ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ရင္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ေပါ့... ေဆာ့ေနတဲ့ခေလးေတြ... လူႀကီးေတြ၊ လူငယ္ေတြကို ေတြ႔တာေပါ့၊ ဒီလိုေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ထိုင္ခံုေလးတစ္ခုမွာထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ ေယာက္ကို ေတြ႔တယ္ဗ်။ သူ႔ပံုစံက အက်ၤီရွပ္လက္ရွည္၊ ပုဆိုးကလူႀကီးေတြ၀တ္မွ လိုက္ဖက္မယ့္ အကြက္ က်ဲက်ဲအဆင္မ်ဳိးနဲ႔ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္ေနတဲ့ပံုမ်ိဳးေလးနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးခံစားရတာမို႔ ေကာင္ေလး ကိုၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း လူေတြကသြားလာေနၾကတာပဲ၊ ဒီေကာင္ ေလးကိုဂရုတစ္စိုက္မရွိၾကဘူး၊ သတိပဲ မထားမိတာလားေတာ့မသိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္ေလး အေၾကာင္းကိုစဥ္းစားရင္း အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဒီေကာင္ေလး ပန္းၿခံကို ထပ္လာဦး မယ္နဲ႔ တူတယ္...အင္း... အဲဒီအခါက်မွ ေကာင္ေလးကို အားေပးစကားေလး ဘာေလးေျပာဦးမယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္ေလးကိုထပ္ရွာပါတယ္၊ အရင္ေန႔က ေနရာမွာပဲထပ္ေတြ႔တယ္ဗ်၊ အဲဒီေကာင္ေလးက မေန႔ကအတိုင္း မ်က္ႏွာမသာမယာေလးနဲ႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔အနားကိုသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါတယ္ "ညီ...မင္းတစ္ေယာက္ထဲလားကြ"။ သူကလန္႔သြားတဲ့ပံုစံနဲ႔ "ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို" ဟုျပန္ေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြေျပာၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ အေမွာင္က၀င္စျပဳလာပါၿပီ။ ပန္းၿခံထဲမွာ လူလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ျပန္ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ကို အားေပး တဲ့အေနနဲ႔ "ညီ...မင္းအစ္ကို႔ကို မင္းရဲ႕အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို သေဘာထားၿပီး အကူအညီေတာင္းေပါ့ကြာ" လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္ေလးက အံ့အားသင့္တဲ့အမူအရာနဲ႔ "ဟုတ္ကဲ့...အစ္ကို၊ ဒါနဲ႔ အစ္ကိုက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထက္ အျခားသူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ကိစၥကိုအေရးထားၿပီး ဂရုစိုက္ေနတယ္ေနာ္။ အဲဒါဟာဘာေၾကာင့္လဲ? အျခားလူေတြလည္း သြားလာေနၾက တာပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးတလည္ဂရုစိုက္ျခင္းမရွိၾကဘူး၊ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ အဆင္ေျပသလို သြား လာေနၾကတာပါပဲ၊ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ထဲသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေမးတာ၊ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုကကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုထင္လဲ၊ အစ္ကို႔စိတ္ထဲမွာေရာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္... ငါဟာၿပီးျပည့္စံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပီလား ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးမိလား... အစ္ကို"

ၿပီးသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အလုပ္ကဒီမွာတင္ ၿပီးသြားၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အဲဒီေကာင္ေလးဟာ တိတ္တဆိတ္ န႔ဲလမ္းခြဲလိုက္ၾကပါတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွမေမးဘူးတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို မ၀ံ့မရဲ ျပန္ေမးလိုက္မိပါတယ္ "ငါေကာၿပီးျပည့္စံုတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔လား"။

ေဆာင္းရာသီႀကီးမွာ သစ္ရြက္ေတြႏြမ္းၿပီး ေျမေပၚကိုက်တယ္။
တစ္ျခားတိုင္းျပည္မွာ မရွိတဲ့ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြနဲ႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ့္အထင္ႀကီးတဲ့ လူမ်ိဳးေတြေနထိုင္တယ္။
ဘာၿပိဳင္ပြဲေတြရွိရွိ အရက္စီးရားလို႔ေအာ္ၾကတယ္။
ငါတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုအရူးလို႔သတ္မွတ္တယ္။
အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ...
ငါတို႔ကို အရူးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူတို႔ကၾကည့္ၾကေသးတယ္။
သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလည္းမသိဘူး။
ဘယ္ေန႔ျပန္ရမလဲဆိုတာပဲ ႀကိဳၿပီးေတြးရေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္။
ဘာမွကိုနားမလည္ေတာ့ဘူး၊ မသိေတာ့ဘူး။
ဒီႏွစ္ေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရပါ့မလဲေနာ္။

ဒီအေႀကာင္းကို ဘေလာ့စတင္ၿပီးလုပ္ကတည္းက ေရးသားလိုက္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းအ
မ်ဳိဳးမ်ဳိးေၾကာင့္ ယခုအခါမွေရးသားျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါလား။ ဘေလာ့ရဲ႕ နာမည္ကို ေပးျဖစ္ခဲ့တာကလည္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဒီနာမည္ေလးဆိုရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ကိုယ္ကလည္းထင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အတူေန အခန္းေဖာ္ အစ္ကိုႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အႀကံေပးမႈ ေတြေၾကာင့္ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမ်ားသူငွာေတြ ေရးသလို ကိုယ့္ရဲ႕ဥစၥာေလးမွာ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ အားရပါးရ ေရးလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွကို ဟုတ္တိပက္တိ မေရးႏိုင္၊ မတင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘေလာ့ကမၻာႀကီးထဲမွာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ နဲ႔ စာသူငယ္ေလး လိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဥစၥာေလးကို တစ္ေနကုန္ထိုင္ၿပီး တစ္စိမ့္စိမ့္ၾကည့္လိုက္၊ ဘေလာ့ကမၻာႀကီးထဲမွာပဲ
လိုက္လည္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေဗဒါမာန္အံကိုခဲလ်က္၊ ငါလိုလူဤဇမၻဴဘယ္မရွိဆိုၿပီး အားတင္းလ်က္ ႀကိဳးစား၍ ေရးလိုက္ေခ်ေလၿပီေကာ။ ဘေလာ့ေရးၾကတဲ့သူတိုင္းမွာ၊ လူတိုင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္
ေတြ၊ ဦးတည္ခ်က္ေတြရွိၾကသလို ကၽြန္ေတာ့မွာလည္းရွိတယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ဘေလာ့တစ္ခုျပဳလုပ္လိုက္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့…. အမ်ားသူငွာေတြက ကိုယ္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေတြ၊ အျခားေသာသူ
တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ နည္းပညာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြနဲ႔ အျခားသိသင့္သိထိုက္ေသာ အရာမ်ားအားလံုးကို ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေတြေပၚမွာ တင္ျပထားၾကသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုစိတ္ကူးမ်ဳိး၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိး (အဲဒီလိုျပဳလုပ္ျခင္းဟာ အရမ္းကိုမြန္ျမတ္တယ္လို႔သတ္မွတ္ၿပီး “တစ္ဦးသိတာကို ေနာက္တစ္ဦးကို မွ်ေပးတာ မဂၤလာပါ” လို႔ ကၽြန္ေတာ့ဘေလာ့မွာေရးသားထားခဲ့ပါတယ္။)ႏွင့္ ဘေလာ့တစ္ခုကို ဘယ္လိုျပဳလုပ္ရမွာလဲဆို
တာေတြကို သိခ်င္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ပါ။ မကူညီရင္ေန မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ဆိုသလို ကိုယ္ကမကူညီႏိုင္ေပ
မယ့္ ေႏွာင့္ေတာ့မေႏွာင့္ယွက္ပါဘူး။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘေလာ့ေတြကို လိုက္လံ၍ ေလ့လာစည္းပူး
ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ဘေလာ့ကို လာေရာက္တဲ့သူေတြနဲ႔ အမွားေတြေထာက္ျပၾကသြားတဲ့သူေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


မွတ္ခ်က္။။ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ျပဳလုပ္ရာတြင္ကူညီၾကေသာကိုအညာသားေလးႏွင့္ကိုေစာမ႑ဳိင္တို႔အားအထူးပင္ ေက်းဇူးတင္လ်က္ရွိပါသည္။

ေမတၱာဆိုတာ သူတစ္ပါးအတြက္
အာဟာရျဖစ္သလို ကိုယ့္အတြက္လည္း
အာဟာရျဖစ္ပါတယ္...

ငါ့လက္ထဲကဘတ္(စ)ကတ္ေဘာလံုးဟာတန္ဖိုးသိပ္မရွိဘူး
မိုက္ကယ္ေဂ်ာ္ဒန္ရဲ႕လက္ထဲကဘတ္(စ)ကတ္ေဘာလံုးဟာေဒၚလာသန္းခ်ီတန္ေနတယ္
ဒါဟာပစၥည္းကိုင္ထားတဲ့သူအေပၚပဲမူတည္ပါတယ္။
ငါ့လက္ထဲကေဘ့(စ)ေဘာလံုးေလးဟာတန္ဖိုးသိပ္မရွိဘူး
မက္(ခ)မစ္ေဂးရီရဲ႕လက္ထဲကေဘ့(စ)ေဘာလံုးဟာေဒၚလာသန္းခ်ီတန္ေနတယ္
ဒါဟာပစၥည္းကိုင္ထားတဲ့သူအေပၚပဲမူတည္ပါတယ္။
ငါ့လက္ထဲကေဂါ့(ဖ)ေဘာလံုးေလးဟာတန္ဖိုးသိပ္မရွိဘူး
တိုက္ဂါး၀ုဒ္ရဲ႕လက္ထဲကေဂါ့(ဖ)ေဘာလံုးေလးဟာေဒၚလာသန္းခ်ီတန္ေနတယ္
ဒါဟာပစၥည္းကိုင္ထားတဲ့သူအေပၚပဲမူတည္ပါတယ္။
ငါ့လက္ထဲကႀကိမ္လံုးဟာတိရစာၦန္ငယ္ေလးေတြကိုပဲေမာင္းထုတ္ႏိုင္တယ္
ေမာ့ဆက္ရဲ႕လက္ထဲကႀကိမ္လံုးဟာခြန္အားႀကီးမားတဲ့ပင္လယ္ကိုပိုင္းျဖတ္လုိက္ႏိုင္တယ္
ဒါဟာကိုင္တြယ္တဲ့သူအေပၚပဲမူတည္ပါတယ္။
ငါ့လက္ထဲကအစားအစာတစ္ခုဟာအမ်ားႀကီးျဖစ္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕လက္ထဲမွာေတာ့သိန္းသန္းခ်ီမကရွိႏိုင္ပါတယ္
ဒါဟာလည္းကိုင္တဲ့သူရဲ႕လက္အေပၚမွာပဲမူတည္ပါတယ္။
ဒါေတြအားလံုးဟာကိုင္တြယ္တဲ့သူအေပၚမွာပဲမူတည္ေနတယ္ဆိုတာသင္ျမင္ေတြ႔သြားၿပီ
အဲဒီေတြဟာဘာေၾကာင့္ကြာျခားေနတာလဲ ?
ဒါေၾကာင့္သင့္ရဲ႕လုပ္ငန္းကိစၥေတြ၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ၊ ေၾကာက္ရႊံမႈေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊
အိပ္မက္ေတြ၊ သင့္ရဲ႕မိသားစုေတြနဲ႔ သင္နဲ႔သက္ဆိုင္မႈအားလံုး…အားလံုးဟာ
သင့္ရဲ႕လက္ထဲမွာမွာရွိတယ္။
ဒါဟာလည္းသင့္အေပၚ(၀ါ) ကိုင္တြယ္တဲ့သူ အေပၚမွာပဲမူတည္ပါတယ္။
အခုဒီမက္ေဆ့(message) ေလးကိုသင္ရသြားၿပီ
သင္ဘာလုပ္မလဲ ?

မွတ္ခ်က္။ ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူးဗ်ာ။

ကိုယ့္ရင္ထဲမွာဆိုေနတဲ့

သီခ်င္းကိုသိႏိုင္ရံုမွ်မက
ကိုယ္ေမ့ေနတဲ့စာသားကိုေတာင္
သူကဆိုျပေပးႏိုင္တယ္

မွတ္ခ်က္။ ။သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔အမွတ္တရ။