ကံအတိုင္း
ေဆာင္းရာသီႀကီးမွာ သစ္ရြက္ေတြႏြမ္းၿပီး ေျမေပၚကိုက်တယ္။
တစ္ျခားတိုင္းျပည္မွာ မရွိတဲ့ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြနဲ႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ့္အထင္ႀကီးတဲ့ လူမ်ိဳးေတြေနထိုင္တယ္။
ဘာၿပိဳင္ပြဲေတြရွိရွိ အရက္စီးရားလို႔ေအာ္ၾကတယ္။
ငါတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုအရူးလို႔သတ္မွတ္တယ္။
အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ...
ငါတို႔ကို အရူးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူတို႔ကၾကည့္ၾကေသးတယ္။
သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလည္းမသိဘူး။
ဘယ္ေန႔ျပန္ရမလဲဆိုတာပဲ ႀကိဳၿပီးေတြးရေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္။
ဘာမွကိုနားမလည္ေတာ့ဘူး၊ မသိေတာ့ဘူး။
ဒီႏွစ္ေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရပါ့မလဲေနာ္။
တစ္ျခားတိုင္းျပည္မွာ မရွိတဲ့ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြနဲ႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ့္အထင္ႀကီးတဲ့ လူမ်ိဳးေတြေနထိုင္တယ္။
ဘာၿပိဳင္ပြဲေတြရွိရွိ အရက္စီးရားလို႔ေအာ္ၾကတယ္။
ငါတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုအရူးလို႔သတ္မွတ္တယ္။
အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ...
ငါတို႔ကို အရူးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူတို႔ကၾကည့္ၾကေသးတယ္။
သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလည္းမသိဘူး။
ဘယ္ေန႔ျပန္ရမလဲဆိုတာပဲ ႀကိဳၿပီးေတြးရေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္။
ဘာမွကိုနားမလည္ေတာ့ဘူး၊ မသိေတာ့ဘူး။
ဒီႏွစ္ေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရပါ့မလဲေနာ္။
This entry was posted
on Tuesday, September 30, 2008
and is filed under
ကဗ်ာမ်ား
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
6 comments